Linda Robben is wijkagent van de wijk Trouwlaan, Uitvindersbuurt en Oerle. Niet de makkelijkste wijken, maar met een sterk staaltje samenwerking weet Linda toch ver te komen in deze typisch Tilburgse buurten. 

“Regelmatig draagt een collega, een wijkbewoner of een van onze netwerkpartners een issue aan. Ik kijk wat ik kan betekenen om dit probleem te tackelen,” vat ze haar werk samen. “Als het alleen niet lukt, zoek ik de samenwerking op met bijvoorbeeld gemeente, GGZ of woningstichting. Soms lukt dat, soms ook niet.”

Leefbaar en beheersbaar

Ze schetst: “Een tijdje terug merkte ik dat er door de komst van een aantal nieuwe huurders een rustige straat in twee jaar tijd veranderd is in een probleemstraat. De sfeer sloeg totaal om doordat een aantal mensen er de dienst uitmaakte. Omwonenden die er al sinds jaar en dag wonen, durfden hun woning niet meer uit. De nieuwe bewoners gedroegen zich asociaal, zetten hun hele huisraad voor de deur, staken barbecues aan en draaiden luidruchtige muziek. Gezellig, maar dit ging ten koste van anderen.” Hoe maak je zo’n straat weer voor iedereen leefbaar en beheersbaar? Dat is het spanningsveld waarbinnen Linda dagelijks als spin in het web met veel plezier beweegt.

Afstemming en vertrouwen

Om dit probleem op te lossen, heeft Linda behalve de bewoners ook de gemeente en de woningbouwstichting erbij betrokken. “We hebben avonden georganiseerd voor bewoners om van elkaar de verschillende kanten van het verhaal te horen. Na een aantal brieven vanuit de gemeente en gesprekken tussen bewoners en de woningstichting, ga je toch handhaven. Verbaliseren is het laatste wat we willen, maar de overlast moet teruggedrongen worden.” Uiteindelijk is het probleem opgelost en is de straat voor iedereen weer gezellig. “Dat kan alleen in een samenwerking. Een samenwerking waarin alle instanties één lijn trekken. Dat vraagt om een goede afstemming en vertrouwen.”

In gesprek gaan

Aan communicatie geen gebrek in het werk van Linda. “Eens per maand zitten we in een buurtregie. Een bijeenkomst waarin ik met verschillende partners casussen bespreek en onderzoek wie en wat we nodig hebben om casussen op te lossen. Zo is een voetbalveldje met speelplek waar jongeren graag samenkomen, omringd door flatgebouwen. De jongens chillen daar na 22.00 uur met draaiende motoren. Je kunt je voorstellen dat bewoners daar niet gelukkig van worden. Zeker niet in de zomer als de ramen openstaan. We vragen dan of Jongerenwerk met de jongeren het gesprek wil aangaan om ze in te laten zien wat ze veroorzaken. De gemeente onderzoekt of ze de jongeren wel genoeg biedt en of chillplekken op de juiste plaatsen zijn gemaakt.”

Op de juiste manier aanspreken

Het beste is het natuurlijk als bewoners mensen waar ze last van hebben zelf op de juiste manier aanspreken, maar dat durven ze vaak niet. Ze nemen pas contact op met de politie als de situatie hen boven het hoofd is gegroeid. “En wij lossen zoiets niet binnen een dag op. We moeten met een dossier aan de slag, dat duurt even. De irritatie zit dan bij sommige mensen al zó hoog dat ze moeite hebben om een goed gesprek te voeren. Ik probeer ze te laten inzien dat ze eerder moeten bellen.” Linda is 24/7 agent, maar niet altijd bereikbaar natuurlijk. Behalve dat ze soms vrij is, draait ze ook regelmatig mee bij evenementen zoals kermis en voetbalwedstrijden.

Luisterend oor

Mensen zijn niet afhankelijk van de wijkagent. Als een burger de politie snel nodig heeft, belt deze 112 of 0900-8844. Moet een situatie daarna nog opgepakt worden, hoort of leest Linda dat later en komt ze al dan niet in beeld. Als er iets groots in haar wijk speelt, lichten collega’s haar 24/7 in. Zo ook toen er een poosje geleden een moord in de wijk is gepleegd. Ondanks dat Linda vrij was, ging ze direct ter plaatse. “Ik weet dan vrij snel om welk huis het gaat en wie daar woont. De collega’s stonden bij het afzetlint, maar wijkbewoners zeiden niets. Ik kreeg belangrijke informatie over het mogelijke slachtoffer, een bezoeker en geen bewoonster. Een bekende van het slachtoffer zat ergens in een kroeg. Ik heb die kroeg gebeld en verzocht of die persoon  naar de plaats delict kon komen. Hierdoor hadden we in no-time de identiteit van het slachtoffer achterhaald.”
Linda werkt met wijkbewoners samen op basis van vertrouwen. “Daar heb ik vooraf natuurlijk veel energie in gestopt. Ik ga nóg wel eens bij bewoners langs als een melding eigenlijk niet voor de politie is. Dan bied ik ze een luisterend oor. Heel belangrijk.”

Delen

Linda is wijkagent van een paar uitdagende wijken. De mensen die er wonen zijn geen politie bellers en het kost tijd om vertrouwen te winnen. “Dat is gelukt,” vindt ze. “Toen ik hier jaren geleden door een bepaalde straat reed, gunde niemand me een blik waardig. Nu weten ze me te vinden. Bellen ze me als het nodig is en kan ik bij ze op de koffie. Ik weet dat ze mij het achterste van hun tong nooit laten zien. Dat geeft niets, via via hoor ik veel.” Linda gaat open een gesprek in. Oordeelt niet. “Een zware crimineel die jaren vast heeft gezeten, is ook een mens. Ik behandel zo’n persoon zoals ik zelf behandeld wil worden. Het is niet aan mij om straffen uit te delen. Ik houd in de gaten wat er speelt, verzamel informatie en houd contact.” Soms deelt Linda eigen ervaringen, “maar ik bewaak wel goed de grens zodat ze me als agent blijven zien en niet als vriendin.”

Korte lijntjes

Voor kleinere meldingen zoals fout parkeren, afval dumpen, loslopende honden en hondenpoep heeft Linda hulp van handhavers van de gemeente die aan haar wijken gekoppeld zijn. “Als ik door de wijk fiets en ik signaleer bijvoorbeeld veel loslopende honden of verkeerd geparkeerde auto’s pak ik dat op. In de rest van de gevallen, laat ik dat tegenwoordig over aan de handhavers waar ik korte lijntjes mee heb.”

Contact zoeken

Linda maak je weinig meer wijs. Ze komt van de marine, dus nam ze 15 jaar geleden al een flinke bagage mee naar de politieorganisatie. “Je leert best wel wat als je in oorlogsgebied gewerkt heb, lange tijd van huis bent geweest, met 180 mensen aan boord zit, je tussen 24 vrouwen staande moet houden en te maken hebt met verschillende culturen,” geeft ze toe. “Ik koos op latere leeftijd heel bewust voor de politie. Ik vind contact met mensen belangrijk en leuk. Toen ik binnenkwam bij de politie heb ik noodhulp-meldingen gereden en ervaring opgedaan bij de recherche, maar al snel werd ik bevorderd tot brigadier en sinds 2011 ben ik wijkagent. Een fantastisch beroep!”