Al zijn de tegenslagen in het leven nóg zo groot, met sommige gebeurtenissen uit het verleden moet je alleen aan de slag. Maar uiteindelijk heb je anderen nodig en merk je dat je alleen sámen tot hogere hoogtes komt. Het kostte Michaelrobbert Brans enige tijd, maar uiteindelijk deinst hij voor geen enkel obstakel terug.

Michaelrobbert heeft drie keer kanker gehad en verloor daardoor zijn rechterbeen. Hij is diep gegaan, maar dankzij intensief sporten heeft hij een omslag in zijn leven weten te maken en lacht het leven hem als ondernemer weer toe.

Verhaal

Als Michaelrobbert zijn verhaal doet, vertelt hij zakelijk wat hem overkomen is. “Iedereen weet wat voor ellende kanker met zich meebrengt, dus ik ga er nooit uitgebreid op in,” geeft hij toe en vertelt: “In 1995 kreeg ik op 14-jarige leeftijd kanker in mijn bovenbeen. De tumor is weggehaald, maar mijn onderbeen was na een jaar dusdanig beschadigd dat deze afstierf. Een been-besparende operatie resulteerde na een jaar tóch in een amputatie van mijn onderbeen. In 1998 kreeg ik kanker in mijn buik wat me mijn bovenbeen kostte. In 2001 kwam de ziekte terug in mijn bekken en heupen en is daar het één en ander weggehaald. That’s it.”

Rolstoel inleveren

Michaelrobbert verhuisde naar een rolstoelvriendelijke woning, maar merkte al snel dat hij daar enorm lui van werd. “Ik heb mijn rolstoel ingeleverd bij de basketbalvereniging waar ik in het invalide jeugdteam zat en heb daarna nooit meer een rolstoel aangeraakt. Behalve mijn rolstoel-status, leverde ik ook mijn lidmaatschap bij de basketbalvereniging in, want dat was het toch niet.”
Michaelrobbert kan prima uit de voeten zonder rolstoel. Van een prothese moet hij ook niets hebben. “Met een prothese ben ik meer beperkt dan zonder. Ik kan zoveel meer dan iemand mét prothese. Inmiddels ben ik zover dat iedereen mag zien wat er aan de hand is.”

No limits

Dat heeft wel even geduurd. Eigenlijk kan hij pas een jaar of vijf genieten van het leven. Sport bracht de omslag. In 2013 zit Michaelrobbert er helemaal doorheen. Hij was 20 kilo te zwaar, had geen doel meer in zijn leven en vroeg zich af waarvoor hij het allemaal nog deed. “Toen kwam het verzoek van het Revalidatiefonds om te doneren voor Team no Limits. Onder het motto ‘Laat zien dat je handicap geen beperking is’ Recalcitrant reageerde hij: ‘Doneren? Meedoen, zul je bedoelen!’

Jankend op een muurtje

Van het een kwam het ander en samen met zeven gehandicapten maakte hij (tussen 7.000 niet gehandicapten) kennis met mudmasters, obstacle run. Bij deze intensieve hardloopwedstrijd door de modder moeten deelnemers onderweg allerlei obstakels overwinnen. “Ik ging diep,” blikt hij terug. “Ik zie me nog jankend op een drie meter hoge muur zitten terwijl mijn ouders me bij de finish op stonden te wachten.” Heftig, maar het maakte iets los. Waar hij het niet vond in basketbal, tennis, parachutespringen en waterskiën, vond hij het wél in obstacle runs. “Dít is wat ik wilde.”

Genieten van het leven

Hij pakte door en heeft inmiddels meer dan 200 obstacle runs op zijn naam staan, is officieel de snelste man ter wereld op één been op krukken en beklom de hoogste berg van Schotland. Zelfs de marathon over de Chinese muur is hem niet gek genoeg. “Sport heeft mij gered. Samen met familie en vrienden elkaar inspireren, motiveren en uitdagen. Ik heb nu een manier gevonden om te gaan met mijn situatie. Dat kostte tijd. Dat kan ook niet als je 18 jaar bent. Het is een intensief proces waar je doorheen moet.” Om anderen in een soortgelijke situatie te helpen is team No Limits waarmee hij de obstacle run ooit begon, omgesmeed tot de Stichting Dutch Adaptive. “Met 14 mensen maken we regulier sporten toegankelijk voor mensen met een beperking of chronische ziekte.” Michaelrobbert zet zich als ondernemer in om deze doelgroep te laten zien dat obstakels geen beperking hoeven te zijn.
“Ik leef al langer met één been dan met twee en heb werkelijk geen idee meer hoe het voelt om te lopen, maar toch kan ik pas sinds een jaar of 5 weer genieten van het leven. Iedereen maakt zijn eigen proces door, maar ik ben ervan overtuigd dat sport daar een positieve bijdrage aan kan leveren.”

Aan de bak

Michaelrobbert is getrouwd met Joyce en heeft een dochter van 3 jaar. Hij beseft dat hij zijn vrouw soms beperkt. “Ik heb een slechte weerstand en als ik ziek word, is het ook gelijk heel erg. Op dat soort momenten moet zij thuis aan de bak. Niet altijd accepteert ze dat direct. Het is ook vreemd dat je de ene keer helemaal los gaat tijdens een obstacle run en de maand erop opeens niet kan stofzuigen. Ik heb er soms hele slechte dagen tussen zitten en dan heb ik haar écht nodig.” Toen we in 2015 een kindje kregen, was ik doodsbang. “Hoe leg je een kind met je handen vol krukken vanuit het bedje op een commode? Ik dacht aan een quote van Richard Brenson: ‘If some one offers you an opportunity and you think you can’t do it. Say yes and learn how to do it later’.”

Samen op pad

Het viel niets tegen. “Vanaf het moment dat onze dochter geboren is, gaat het perfect. Je zou met een baby niet mogen rondspringen, maar ik kón niet anders. Je moet je voorstellen dat ik al 20 jaar met één been leef en stiller hinkel dan dat een gemiddeld mens loopt. Dus als baby ‘liep’ ik gewoon met haar rond.” Michaelrobbert schetst: “Ik huppel moeiteloos zonder voetbad twee kopjes koffie naar de tafel.” Hij heeft een unieke samenwerking met zijn dochter. “Ze weet instinctief wat er aan de hand is. Van jongs af aan blijft ze bij me in de buurt als we samen op pad zijn. Op drukke plekken weet ze dat ze het touwtje aan mijn kruk moet vasthouden. Dat doet ze ook.”

Tafeldekken

Michaelrobbert gaat er ’s nachts ook gewoon uit voor zijn dochter, doet boodschappen, dekt de tafel en tilt een wasmand naar boven. “Ik blijf natuurlijk wel een man, dus misschien dat mijn vrouw hier anders over denkt,” lacht hij. “Twee zware Albert Heijn tassen draag ik aan mijn krukken. Ik kan ook twee keer lopen, maar daar ben ik dan weer te lui voor. Een krat bier til ik met twee vingers terwijl ik vrolijk verder kruk. Het enige waarbij ik mijn vrouw echt nodig heb, is onze dochter douchen. Een natte vloer is té gevaarlijk.”

Bucketlist

Michaelrobbert is in 2018 samen met een vriend begonnen met het bedrijf Tough Ground. Hij traint mensen met en zonder beperking in Obstacle Cource Running en CrossFit. Michaelrobbert wil meer: “Mede dankzij de sportevenementen die ik meemaak, heb ik een passend verhaal te vertellen waar genoeg elementen inzitten die aansluiten bij ieders leven. In mijn TEDx talk vertel ik hierover, waarbij ik mijn handicap niet in zet, maar wel de situatie gebruik waar ik door mijn handicap in zit. Als ik als spreker en ondernemers iets kan betekenen, kan ik weer iets van mijn bucketlist afstrepen.”